Η πρώτη βασική αρχή πλούτου έχει να κάνει με τη γενικότερη νοοτροπία μας και τη στάση ζωής μας. Οι πλούσιοι βλέπουν παντού αφθονία και σκέφτονται μόνο αφθονία ενώ οι φτωχοί έχουν αναγάγει τη μιζέρια σ’ επιστήμη βλέποντας παντού ελλείψεις, προβλήματα, καταστροφή και χάος.

Βρίσκω πολύ εύστοχη την παρομοίωση της φτώχειας με μια γριά μέγαιρα, φωνακλού και γκρινιάρα που σε κυνηγά και δε σε αφήνει ήσυχο, ενώ ο πλούτος είναι ένα μικρό παιδάκι που μόνο αν κερδίσεις την εμπιστοσύνη του θα έρθει δειλά και θα καθίσει στην ποδιά σου. Εσύ με τη νοοτροπία σου, η οποία αντανακλά σε πράξεις – ή και σε αδράνεια- θα έλξεις σα μαγνήτης είτε τη γριά μέγαιρα είτε το παιδάκι.

Κι επειδή οι δύο βασικές κατηγορίες ανθρώπινων χαρακτήρων είναι οι άνθρωποι των αποτελεσμάτων που αναλαμβάνουν πάντα τις ευθύνες τους κι οι άνθρωποι των δικαιολογιών που αναζητούν μονίμως φταίχτες, θα παρατηρήσεις οτι οι αποτυχημένοι είτε ενεργούν απερίσκεπτα κι αλόγιστα – με τον εγκέφαλό τους στο μούσκιο- είτε αδρανούν εντελώς κι αφήνονται έρμαια των περιστάσεων και των συνθηκών ρίχνοντας πάντοτε το φταίξιμο στον καιρό, στην υγεία τους, στην ηλικία τους, στην κυβέρνηση, στους άλλους.

Αντίθετα, η εξαιρετικά ισχνή μειοψηφία των ανθρώπων που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους κι έχουν τον έλεγχο της ζωής τους είναι οι πολύ επιτυχημένοι άνθρωποι που αντί να γκρινιάζουν για τις δυσκολίες, αναζητούν λύσεις κι οραματίζονται την πρόοδο. Δεν ρίχνουν ποτέ το φταίξιμο στους άλλους κι όταν πέφτουν δεν αρχίζουν τα κλαψουρίσματα και τους θεατρινισμούς σε ρόλο θύματος. Αντίθετα, φροντίζουν να σηκωθούν όρθιοι ξανά και συνεχίζουν την προσπάθεια μέχρι να φτάσουν στον επόμενο στόχο.

Η δεύτερη βασική αρχή πλούτου είναι οτι οι πλούσιοι βλέπουν ευκαιρίες εκεί που οι φτωχοί βλέπουν προβλήματα.

Η τρίτη βασική αρχή είναι οτι οι πλούσιοι επιτρέπουν στις αποδόσεις των επενδύσεών τους να ωριμάσουν. Αν παραλληλίσουμε το χρήμα στην μορφή πρωτογενούς εισοδήματος με σπόρο, οι πλούσιοι το φυτεύουν και το καλλιεργούν κι έχουν τη σωφροσύνη και την υπομονή να περιμένουν μέχρι να γίνει δέντρο και να δώσει καρπούς. Από τους καρπούς, ένα μέρος θα κρατήσουν για τις δαπάνες τους κι ένα μέρος θα το χρησιμοποιήσουν σαν σπόρο που θα
ξαναφυτέψουν….έχουν δηλαδή τη συνήθεια να επανεπενδύουν τα κέρδη τους. Αντίθετα οι φτωχοί καταναλώνουν το σπόρο και δεν μπαίνουν ποτέ στη διαδικασία της καλλιέργειας και της μακροχρόνιας υπομονής κι αναμονής μέχρι να ωριμάσουν οι αποδόσεις των επενδύσεων. Δεν διανοούνται να στερηθούν κάτι προσωρινά για ν’ απολαμβάνουν σε βάθος χρόνου καλά οικονομικά αποτελέσματα.

Η τέταρτη αρχή πλούτου αποδίδεται με το αρχαίο Ελληνικό ρητό “όμοιος ομοίω αεί πελάζει” δηλαδή “κάνει κανείς παρέα με όμοιούς του”. Όσο απλοϊκή κι αν φαίνεται, είναι μια θεμελιώδης αρχή γιατί έχει να κάνει με το περιβάλλον μας. Είμαστε αποδεδειγμένα ο μέσος όρος των πέντε ανθρώπων με τους οποίους κάνουμε πιο συχνά παρέα. Κι επειδή δεν είναι εύκολο να κάνουμε παρέα με τους πιο επιτυχημένους ανθρώπους του πλανήτη, ωστόσο είναι πανεύκολο ν’ανεβάσουμε το μέσο όρο των φίλων μας, αν αυξήσουμε τον αριθμό των βιβλίων που διαβάζουμε. Έχοντας κάνει προσεκτική επιλογή βιβλίων, για όσες ώρες είμαστε βυθισμένοι στις σελίδες τους, οι συγγραφείς τους γίνονται οι καλύτεροί μας φίλοι. Όμως πέρα από το ανθρώπινο περιβάλλον, σημαντική επίδραση επάνω μας έχει και η περιοχή κι η γειτονιά που ζούμε. Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνεις αν είσαι διατεθειμένος ν’ αρχίσεις να δημιουργείς πλούτο, είναι να βρεθείς ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι ήδη πλούσιοι. Κι ενώ ο φτωχός γείτονας θα παλεύει ολόκληρες ώρες να επισκευάσει μόνος του την υδρο-ροή της σκεπής του σπιτιού του, γιατί η μειωμένη του σύνταξη δεν του επιτρέπει να καλέσει υδραυλικό, ο πλούσιος θα παίζει γκόλφ και θα κλείνει συμφωνία συγχώνευσης με τον συμπαίκτη του, δίνοντας αυξήσεις στα στελέχη του κι εξασφαλίζοντας εκατοντάδες θέσεις εργασίας για την επόμενη δεκαετία. Στο ίδιο χρονικό διάστημα, δύο άνθρωποι, δύο διαφορετικοί κόσμοι. Σε ποιον θέλεις ν’ανήκεις?

Η πέμπτη αρχή πλούτου αφορά στη σχέση πλουσίων και φτωχών με το χρήμα. Οι φτωχοί έχουν το χρήμα αφεντικό τους γιατί δουλεύουν γι’αυτό, ενώ οι πλούσιοι το έχουν υπηρέτη τους και το βάζουν να δουλεύει για κείνους.

Εδώ αξίζει να εστιάσουμε την προσοχή μας στο τραγικά λανθασμένο παλιό κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο το οποίο όχι μόνο δεν ισχύει πια, αλλά επιπλέον είναι ανθρωποφάγο.

Σοφία Σ.

Podcast: Play in new window | Download

Subscribe: Apple Podcasts | Android | RSS | More

Η μόνη μορφή εργασίας που θεωρείται κοινωνικά αποδεκτή, είναι αυτή που έχει χαρακτήρα δουλείας και σίγουρα το να την ονομάζουμε “δουλειά” δεν είναι τυχαίο σημειολογικά. Όποιος έχει αρκετά εισοδήματα ώστε να μην χρειάζεται να δουλ-εύει είτε είναι τυχερός κληρονόμος – οπότε τον φθονούμε αυθόρμητα- είτε κάνει κάτι ύποπτο που έχει σχέση με παράνομες δραστηριότητες ή εκμετάλλευση άλλων ανθρώπων. Φτωχός …πλην τίμιος…άρα όχι πλούσιος και ανέντιμος. Ένας μικροαστικός μύθος που συντηρεί τον κοινωνικό λήθαργο για δεκαετίες.

Λίγο ως πολύ, η συλλογική μας κοινωνική αντίληψη υπαγορεύει την παρανοϊκή παραδοχή ότι αν έχω πλούτη σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι είναι φτωχοί εξαιτίας μου. Όμως ο πλούτος είναι η απόλυτη νομοτέλεια του κόσμου στον οποίο ζούμε ο οποίος αποτελεί ένα απειροελάχιστο τμήμα ενός διαρκώς διαστελόμενου σύμπαντος όπως η σύγχρονη επιστήμη διαπιστώνει. Κι όπως η δική μου καλή υγεία δεν συνεπάγεται την ασθένεια των ανθρώπων γύρω μου, έτσι κι ο πλούτος είναι εκ γενετής κι αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας.

Αν στο διάβα της ζωής μας περιοριστούμε στο μηχανικό πλατσούρισμα στη λακουβίτσα με τα βρωμόνερα της μετριότητας, τότε κανείς δε θα μας φταίει αν γίνουμε άλλη μία ανθρωποθυσία στη μηχανή του τερατόμορφου συστήματος. Γιατί ο Δημιουργός μας, φρόντισε να μας προικίσει μ’ ένα πανίσχυρο εργαλείο που λέγεται νους και δεν είναι ποτέ αργά να το χρησιμοποιήσουμε για να ξεφύγουμε απ’ την τεράστια παγίδα.

“Οτιδήποτε το μυαλό συλλάβει και πιστέψει, μπορεί να το επιτύχει”
“Think and Grow Rich”, Napoleon Hill

Τόσο απόλυτη είναι η δύναμη του νου ώστε αν πιστεύεις οτι όλα είναι δυνατά ή οτι όλα είναι αδύνατα και στις δυο περιπτώσεις έχεις δίκιο.

Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή στο τι πιστεύουμε. Κι επειδή η πορεία μας στη ζωή έχει δυαδικό χαρακτήρα -όπως κι η κίνηση της τιμής στις αγορές,- υπάρχει μόνο ΑΝΩ ή ΚΑΤΩ και τίποτα ενδιάμεσο για κάθε μας επιλογή.

Η Ανοδική Τροχιά δεν είναι εύκολη. Χρειάζεται να τεντωθούμε και ν’ αναπτυχθούμε πέρα από το “καβούκι” της ασφάλειάς μας. Να κάνουμε την υπέρβασή μας και να την κάνουμε διαρκώς χωρίς να επαναπαυόμαστε στις επιτυχίες του παρελθόντος. Είναι μια διαρκής διαδικασία κι όχι ένα μεμονωμένο συμβάν. Αντίθετα, αν επιλέξουμε την Καθοδική Τροχιά, ή έκβαση είναι συρρίκνωση…μαρασμός.

Η μετριότητα είναι ο εχθρός.

Αν δεν είσαι αποφασισμένος να πληρώσεις το τίμημα της επιτυχίας κάνοντας διαρκώς την υπέρβασή σου και τοποθετώντας τον εαυτό σου σε τροχιά διαρκούς αυτοβελτίωσης, -δρόμο δύσβατο όπου θα ματώσεις- ετοιμάσου να πληρώσεις το τίμημα της αποτυχίας ζώντας τη ζωή του λάχανου.

Ένας Καθηγητής, την ημέρα ενός σημαντικού διαγωνίσματος στο τμήμα του με μαθητές Γυμνασίου, αφού τους μοίρασε τις κόλλες με τα θέματα, γυρισμένες από την ανάποδη τους είπε:

“‘Όσοι από σας θέλετε να πάρετε 15 χωρίς να γράψετε το Διαγώνισμα, είστε ελεύθεροι να φύγετε.”

Δειλά δειλά, οι περισσότεροι μαθητές της τάξης σηκώθηκαν και κρυφο-γελώντας για την εξαιρετική εύνοια της τύχης, βγήκαν έξω από την τάξη.

Στη συνέχεια , κοιτάζοντας τους λιγοστούς μαθητές που έμειναν στην τάξη για να γράψουν το Διαγώνισμα τους είπε :

“Νιώθω πολύ τυχερός που σας έχω μαθητές μου κι είμαι εξαιρετικά περήφανος για σας που παρά τη δελεαστική πρόταση της Μετριότητας, πιστεύετε τόσο πολύ στους εαυτούς σας που είστε διατεθειμένοι να προσπαθήσετε για κάτι πολύ καλύτερο από το Μέτριο. Γυρίστε σας παρακαλώ τις κόλλες από την ανάποδη.”

Μόλις το έκαναν, είδαν ένα μεγάλο 20 να φιγουράρει μπροστά στα μάτια τους.

“Αυτή, είπε ο Καθηγητής, είναι μια μικρή επιβράβευση από μένα.”

Πρόσφατα διάβαζα οτι η αποτυχία, είναι μια ακραία μορφή εγωισμού γιατί αδυνατώντας να βοηθήσεις τον εαυτό σου δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν άλλο.

Θα τολμήσω λοιπόν – κόντρα στο τερατόμορφο σύστημα- να δηλώσω ευθαρσώς οτι ο καθένας μπορεί να γίνει πλούσιος. Αν όμως ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί οι περισσότερες δυνατότητες βρίσκονται στα χέρια λίγων ενώ η μεγάλη πλειοψηφία κινείται μακριά από αυτή την πιθανότητα?

Η απάντηση είναι απλή. Οι πλούσιοι έχουν αποκτήσει ισχυρές ικανότητες κι έχουν υιοθετήσει διαχρονικές αρχές οι οποίες τους διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Κι επειδή η δημιουργία πλούτου δεν αρκεί, η καθημερινή χρήση αυτών των ικανοτήτων κι η εφαρμογή των αρχών, τους επιτρέπει να παραμένουν πλούσιοι.

Και πριν βιαστείς να σκεφτείς οτι οι πλούσιοι είναι τυχεροί κληρονόμοι, θα σου πρότεινα ν’ ανατρέξεις σε πληθώρα πανεπιστημιακών εργασιών σε μορφή τυχαιοποιημένων τυφλών στατιστικών μελετών και κοινωνικών ερευνών όπου αποδεικνύεται οτι ένα μη στατιστικά σημαντικό ποσοστό των πολυεκατομμυριούχων είναι κληρονόμοι ενώ στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι αυτοδημιούργητοι. Άρα το ίδιο μπορείς να πετύχεις κι εσύ.

Αν λοιπόν οι πλούσιοι έχουν αναπτύξει έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης που μεταφράζεται σε ισχυρές ικανότητες κι αν έχουν υιοθετήσει κάποιες αρχές οι οποίες δεν υπόκεινται σ’ εξωγενείς παράγοντες, τότε αυτό το μοντέλο είναι κάτι που μπορεί ν’αντιγράψει και να εφαρμόσει ο καθένας όπως μια συνταγή κέϊκ θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα απ’ οποιονδήποτε κι αν εκτελεστεί.

Σοφία Σ.

Podcast: Play in new window | Download

Subscribe: Apple Podcasts | Android | RSS | More